Italian Models


خوب می دونین قضیه چیه؟ قضیه اینه که تو دورانی - و اکثر ما- داریم
زندگی می کنیم که هیچ چیزی که اهمیت داره ممنوع نیست. سینما، سکس،
رقص، تانگو، سیگار، الکل، آزادی، آزادی بیان، برهنگی، و غیره... اما
مشکل اینه که آدما احتیاج دارن به مخالفت، و حتی مهمتر از خود مخالفت،
حمایت ازمخالفت. حالا یه زمانی چه گوارا بود ، تیان آن-مِن بود، نسل کشی
تو جاهای مختلف بود، الآن "جنبش سبز" تو ایرانه.
و ما، ملت فرهیخته ایران، که خیلی عادت نداریم متاسفانه که به صورت خوشایند
در خبرها و رسانه های بین الملل ظاهر بشیم (مگه هر چند سال یه بار یه رکورد
وزنه برداری بزنیم، نوبل صلح ببریم، اولین تورسیت زن و غیره) ازینکه به این
مدت طولانی، و به این گستردگی تو رسانه ها مطرح باشیم لذت می بریم (که
کاملاً طبیعیه- و باز هم تاکید روی مطرح بودن با وجهه خوبه).
حالا اشکال این ماجرا کجاست؟ ااشکال این مارجا اینه که وقتی یه حرکت وسیعی
رو برنامه ریزی می کنیم و برای سالگرد یکی از مهمترین اتفاقات 35 سال گذشته،
دو-سه هزار نفر رو دور هم جمع میکنیم، به جای اینکه از یه پیشکسوت ویا مطلع
در زمینه ایران، که ایرانی هم باشه دعوت کنیم برای سخنرانی در همچین گرد-
همآیی حساسی، از شهردار شهر ونکوور، یا رهبر حزب لیبرال دعوت می کنیم،
و افتخار می کنیم و به به و چه چه می کنیم پیش هم که برای سالگرد 18 تیر،
شهردار ونکوور برای سخنرانی اومده بود. یا عشق می کنیم که مدونا تو کلیپ
مستر پرزیدنتش دو تا صحنه راهپیمایی نشون می ده.
خیلی خوبن این چیزا، اما کمی فکر، اینکه این منبع افتخار از اینه که خانوم مدونا،
آقای یو2 ما رو تصدیق کردنه، یه اینکه مردم توی ایران اونقدر احساس قدرت
می کنن که بر خلاف رهبری شعار بدن؟

یکم فکر. بد نیست.

-