با هم لبه سکوی سیمانی پشت به آفتاب نشستیم، آرنجامو رو چمن لَم میدم و
همینجوری که به هیچ جا خیره نشدیم حرف می زنیم. می گه تو به من اعتماد داری؟
میگم آره. می گه تو کلاً به آدما اعتماد می کنی. میگم به آدما ایمان دارم.
نگام می کنه. تو نگاش حرفی رو که دلم نمی خواد بشنوم می خونم.
+


می گه چشماتو ببندو خودتو ول کن.
پاهامو جفت می کنم، دستامو باز می کنم، چشمامو می بندم و خودمو ول
می کنم. نه یه بار و دو بار، اما هر دفعه، احساسی که قبل از زمین رسیدنم
می گیرتم، بهتر از قبله.

اعتماد کردن به آدما همیشه زمین نمی زنتت.